Ostatnie dwa dni prawdopodobnie były jedynymi dniami w tym roku, kiedy nie włączyłam komputera. Ani na chwilę, ani na sekundę. Dlatego też post okolicznościowy nadchodzi spóźniony. Nie jestem pewna, czy macie na niego miejsce w żołądkach, najwyżej odłożycie go sobie na później. Jak twierdzi nieomylne archiwum, przetłumaczyłam ten tekst na samym początku przekładankowej przygody, w listopadzie 2011 roku.  Byłam wtedy na stypendium w Pradze, mieszkałam w paskudnym akademiku i odkrywałam życie literackie. Wtedy też poznałam teksty Sary  Vybíralovej, dobrych parę lat przed jej dość głośnym debiutem prozatorskim, czyli zbiorem opowiadań S poušť. Wtedy pisała przede wszystkim wiersze i prozy poetyckie. Oto jeden z nich, moim zdaniem idealny akurat na dziś. Sára Vybíralová Boże Narodzenie wetrzeć się w miłość którą dostaje pies codziennie w misce ta sama ilość wziąć coś z jego krzyku kiedy zerwie się ze smyczy zerwać się ze smyczy położyć się w wóz...

Za oknem deszcz w mieście, które kiedyś tak uwielbiałam, a teraz tak nie lubię, w mieście, które nie pamięta już, czym jest las, choć paradoksalnie tak blisko mu do dzikiej natury. Do końca tygodnia jestem w Armenii, mało patrzę i dużo czytam, kompulsywnie planuję, jak najdalej stąd. Na ten nastrój taki wiersz. Oczywiście nie obędzie się bez autoreklamy - więcej wierszy Jitki Srbovej można przeczytać tutaj . Jitka N. Srbová *** Nie mów mi, że nie wiesz, czym jest las. Kłamiesz, na darmo robisz z siebie betonowe miasto, masz za uchem pęd, wąsy i rany, mamy tu i ten pasaż o sokach drzew. O, ty to potrafisz dać gazu! Kolumna aut cię nie zatrzyma, masz to w aplikacji, aplikuj nosem, wydychaj ustami, te gesty, ta dokupiona bonusowa treść. A jak ci to podskakuje na plecaku ostrzegawczo żółtym, kiedy się włóczysz po nocy, odstraszasz owady piżmem pinii. Nic mi nie mów, las ci patrzy z oczu.

Kiedy byłam młodsza, wcale nie lubiłam urodzin. Polubiłam je teraz, kiedy pogrążona w wiecznym niedoczasie potrzebuję okazji, by podarować sobie chwilę spokoju, moment dla siebie i dla tego, co lubię najbardziej.  Ostatni rok był walką o czas, próbą znalezienia balansu między tłumaczeniami użytkowymi, które płacą za mnie czynsz i tłumaczeniami literackimi, które nic nie płacą, ale bez nich czuję się, jakbym straciła z oczu kierunkowskaz.  Pojedynek trwa, ale z radością stwierdzam, że udało mi się w ostatnich miesiącach ukraść bardzo wiele minut i godzin, które przeznaczyłam na nocną pracę nad tłumaczeniami wierszy. Mój urodzinowy prezent, który tak na wszelki wypadek zrobiłam sobie już 15 listopada Dziś mam trzydziestkę i życzę sobie, żeby takich chwil było więcej, żeby tłumaczyło się to, co się tłumaczyć ma. I wklejam sobie na urodziny taki oto wiersz (oczywiście w przekładzie). Marie Iljašenko W zimie mam trzydziestkę Stare, napuszone gołębie, mru...

Dziś niedziela, 10 grudnia. 16 dni przeciwko przemocy ze względu na płeć dobiega właśnie końca. Podobnie jak w zeszłym roku mój ulubiony Babiniec Literacki przygotował kampanię poetycką, podczas której na Facebooku i blogu BL publikowane były wiersze starające się taką przemoc dokumentować oraz protestować przeciwko niej.  Miałam w tej kampanii swój skromny udział - kilka dni temu w Babińcu ukazało się tłumaczenie wiersza czeskiej poetki Alžběty Michalovej z tomu Zřetelně nevyprávíš (2014). 

Jakiś czas temu przygotowałam dla Artpapieru prezentację młodych poetek czeskich (roczniki 70., 80. i 90.). Przedwczoraj wzięłam udział w spotkaniu literackim, podczas którego odbijało się echo nieskończonej, niedopowiedzianej dyskusji o literaturze pisanej przez kobiety.  Właczę więc tę płytę raz jeszcze. Cały tydzień będę publikować po jednym wierszu przedstawionych w tamtej prezentacji autorek. Jednocześnie zapraszam do poczytania innych tekstów. Wybrane utwory Simony Rackovej ze zbioru  Tance  ( Tańce )   znajdują się  tutaj .  Poniżej wklejam mój ulubiony wiersz. Simona Racková Przygody Pixaru Czy powinnam przemówić w swojej obronie? Walczyć z wiatrem, złożyć mu głowę na ramię? Nie chcę szablonów ani zakupów na tydzień. Nie musisz układać rzeczy na półce, wybierać miejsc. Wiedzieć to więzić. Mała marność ciała. Już tu są, już rozwkitają: zjednoczone apaszki, jedwab zielony, różowy...Gdzieś muszą być łącznice gdzieś bar...