Trzy wiersze Alžběty Michalovej

Dziś niedziela, 10 grudnia. 16 dni przeciwko przemocy ze względu na płeć dobiega właśnie końca. Podobnie jak w zeszłym roku mój ulubiony Babiniec Literacki przygotował kampanię poetycką, podczas której na Facebooku i blogu BL publikowane były wiersze starające się taką przemoc dokumentować oraz protestować przeciwko niej. 

Miałam w tej kampanii swój skromny udział - kilka dni temu w Babińcu ukazało się tłumaczenie wiersza czeskiej poetki Alžběty Michalovej z tomu Zřetelně nevyprávíš (2014). 

Tom opisuje psychiczną (przede wszystkim, choć pojawiają się też wykręcone ręce) przemoc w rodzinie, próbę opisu bolesnych, traumatycznych domowych relacji, często oczami dziecka, które stara się poetycko racjonalizować codzienną rzeczywistość - źródło cierpień i głodu uczuć. 

Kilka wierszy z tego cyklu pojawiło się w piśmie Artpapier, dziś może być dobry dzień, by opublikować jeszcze coś. 

Dodam jeszcze, że jeden jedyny raz miałam okazję czytać te teksty na głos. 

Głos się łamał. 

Mam nadzieję, że mimo wszystko komuś uda się doczytać do końca.

WIESZAĆ

niosła miednicę

miednicę jak wielkie białe okrągłe oko ryby

pociągnięte błoną jeszcze nie powieszonej

wilgotnej bielizny

dłonie rozdrapane do krwi

gładkimi łuskami

majtek skarpetek i slipów

proszę cię

spróbuj wrócić

znaleźć dom z pomalowanym na biało płotem

spróbuj jeszcze raz go pokochać

wróć do domu

nie jest tu aż tak źle

wróć do domu mamo

dzieci stały na ulicy

marudziły było chłodno

przeziębiły się po nic

może myślały że

któraś kobieta usłyszy

wrzeszczałabym krzyczała

przecież mamy białe prześcieradła

obrusy bez jednej plamki

i czyste naczynia

nigdzie ani śladu

tylko w tych dzieciach

szczeliny świadomości pulsują

jakoś tak głośniej

Dziękuję za lekturę i do poczytania,

Z.